تمایز سلول های بنیادی مزانشیمال بافت چربی به سلول های شبه نورونی حرکتی و پیوند آن ها به موش صحرایی مدل ضایعه نخاعی کانتیوژن contusion

این مطالعه در 2 بخش in vitro وin vivo انجام شده است. در بخش in vitro سلول های بنیادی از بافت چربی موجود در اطراف کلیه های موش بالغ صحرایی استخراج شد و تا 4 پاساژ سلولی کشت داده شدند. سلول های بنیادی بافت چربی در طی دو مرحله پیش القاء (با دپرنیل) و القاء با shh و رتینوئیک اسید) به سلول های شبه عصبی حرکتی متمایز شدند. سلول های بنیادی بافت چربی توسط نشان گرهای cd90, cd49d, cd31, cd45 مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای دست یابی به بهترین غلظت دپرنیل و زمان القاء، سلول های بنیادی بافت چربی با غلظت های 11-10 تا 6-10 میلی مولار و در زمان های مختلف 3، 6، 12، 24 و 48 ساعت انکوبه شدند. مناسب ترین غلظت و زمان انکوباسیون با استفاده از ارزیابی درصد سلول های زنده، فنوتیپ عصبی، بیان نستین و نوروفیلامنت 68 به دست آمد. بعد از دست یابی به بهترین غلظت، با استفاده از روش rt-pcr بیان نروتروفین ها در سلول های شبه عصبی تولید شده مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مرحله القاء نیز برای دست یابی به بهترین غلظت رتینوئیک اسید و بهترین زمان القاء، سلول های شبه عصبی تولید شده با غلظت های 5-10 × 2 الی 10-10 × 2 مولار و در زمان های 2، 7 و 14 روز انکوبه شدند. در این مطالعه بهترین غلظت و زمان القاء با استفاده از ارزیابی درصد سلول های زنده، درصد بیان ژن های oligo-2 وislet1 تعیین شد. سلول های القاء شده با بهترین غلظت از نظر بیان کمی بیان mrna مربوط به ژن های oligo-2، islet-1 و hb9 با استفاده از روش rt-pcr real time مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مرحله in vivo بعد از ایجاد ضایعه کانتیوژن حیوانات برای مدت 12 هفته نگهداری شدند و تست های رفتاری انجام شد. جهت بررسی تاثیرسلول درمانی درضایعه نخاعی در پایان هفته 12 ارزیابی های بافتی انجام شد. درصد حفره ایجاد شده و تراکم سلولی در طول ضایعه بررسی شد. نتایج به دست آمده از مرحله پیش القاء نشان داد که سلول های بنیادی بافت چربی قادر به بیان نشان گر سطحی cd90 cd 49dو cd31 هستند ولی نشان گر سطحی cd106 و cd45 را بیان نمی کنند. در مرحله پیش القاء با دپرنیل نتایج نشان داد که بیشترین بیان نستین و نوروفیلامنت 68 مربوط به گروهی بود که یا غلظت 9-10 میلی مولار و زمان القاء 2 ساعت تیمار شده بودند. همچنین سلول های تمایز یافته قادر به بیان تمام نوروتروفین ها بجز نوروتروفین bdnf بودند. در مرحله القاء عصبی به سمت سلول های شبه عصبی حرکتی نتایج نشان داد، سلول های القاء شده با غلظت 8- 10 مولار رتینوئیک اسید و زمان القاء 2 روزه بیشترین بیان ژن های olig2 و islet1 را داشتند ولی ژن hb9 را به مقدار خیلی کم بیان کردند. در بخش in vivo نتایج به دست آمده از تست رفتاری نشان داد اختلاف معنی داری بین گروه های درمان شده با گروه درمان نشده وجود دارد. در بهترین گروه درمان شده (mnlcs+gdnf) میانگین نمره حرکتی به دست آمده 83/0 ± 88 /16 دارای اختلاف معنی دار با سایر گروه ها بود. بررسی های بافتی نشان داد که در بهترین گروه درمانی وسعت حفره ایجاد شده در مقایسه با گروه درمان نشده (کنترل) کم تر ولی تراکم سلول ها در طول ضایعه بیش تر می باشد.